«Ένας υπηρέτης κρυφάκουσε στην αγορά ότι ο Θάνατος τον έψαχνε. Έτρεξε στο σπίτι και είπε στον αφέντη του ότι έπρεπε να πάει γρήγορα στη γειτονική πόλη της Σαμάρρας, έτσι ώστε ο Θάνατος να μην τον βρει. Το ίδιο βράδυ, μετά το δείπνο, ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα. Ο αφέντης την άνοιξε και είδε μπροστά του το Θάνατο, με το μακρύ μαύρο μανδύα και την κουκούλα του. Ο Θάνατος τον ρώτησε για τον υπηρέτη του. «Είναι άρρωστος», είπε ψέματα ο αφέντης. «Είναι πολύ άρρωστος για να τον ενοχλήσω». «Παράξενο», είπε ο Θάνατος. «Τότε σίγουρα βρίσκεται σε λάθος τόπο. Γιατί είχα μια συνάντηση μαζί του απόψε τα μεσάνυχτα. Στη Σαμάρρα..»
(Μύθος της Συνάντησης στη Σαμάρρα, Απόσπασμα από το βιβλίο «Οχτώ» της Katherine Neville, το οποίο διαβάζω αυτό το διάστημα.)
Τελικά πόσο επηρεάζει η μοίρα τη ζωή μας? Όχι, δεν κατατάσσομαι στην κατηγορία των μοιρολατρών ή αυτών που τα περιμένουν όλα από τους άλλους.. Καθένας μας έχει τη δύναμη να ορίσει αυτά που του συμβαίνουν.. αλλά τελικά ως ένα βαθμό(?!). Αλλά από την άλλη βλέπω τριγύρω μου πόνο και δυστυχία και κακοτυχία, τα οποία κανένας μας δεν επιδιώκει ή κυνηγά, και απορώ! Γιατί?? Αυτά τα αιώνια «γιατί» μας καταδιώκουν.. Γιατί ο κόσμος να πεθαίνει έτσι άδοξα και έχοντας ταλαιπωρηθεί τόοοσο πολύ? Γιατί εγώ να φαντάζομαι το «ιδανικό τέλος», αν υφίσταται αυτό, και τελικά κάθε φορά αυτό να διαψεύδεται? Ή γιατί να φεύγουν νέοι άνθρωποι πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, μην έχοντας προλάβει να ρουφήξουν τη ζωή που τόσο επιθυμούσαν..
Και τότε είναι που βλέπω γύρω μου ανθρώπους τόσο Μεγάλους και αντλώ δύναμη. Ανθρώπους σαν τον Στέλιο, που αν και εκ γενετής τυφλός, ζει σίγουρα πιο αξιοπρεπώς απ’ τον καθένα μας, με μοναδικές ικανότητες και δραστηριότητες που καθένας μας θα ζήλευε! Ή σαν αυτούς που όλη τους τη ζωή, προσφέροντας σε άλλους βοήθεια και ό,τι άλλο μπορούν, παίρνουν τόση ευχαρίστηση, θαρρείς και τα κάνουν για τον εαυτό τους. Που βάζουν την ευτυχία των άλλων πάνω από τη δική τους…τέτοιο μεγαλείο ψυχής σπάνιο είναι η αλήθεια, και όταν το συναντάς σε εντυπωσιάζει!
(Μύθος της Συνάντησης στη Σαμάρρα, Απόσπασμα από το βιβλίο «Οχτώ» της Katherine Neville, το οποίο διαβάζω αυτό το διάστημα.)
Τελικά πόσο επηρεάζει η μοίρα τη ζωή μας? Όχι, δεν κατατάσσομαι στην κατηγορία των μοιρολατρών ή αυτών που τα περιμένουν όλα από τους άλλους.. Καθένας μας έχει τη δύναμη να ορίσει αυτά που του συμβαίνουν.. αλλά τελικά ως ένα βαθμό(?!). Αλλά από την άλλη βλέπω τριγύρω μου πόνο και δυστυχία και κακοτυχία, τα οποία κανένας μας δεν επιδιώκει ή κυνηγά, και απορώ! Γιατί?? Αυτά τα αιώνια «γιατί» μας καταδιώκουν.. Γιατί ο κόσμος να πεθαίνει έτσι άδοξα και έχοντας ταλαιπωρηθεί τόοοσο πολύ? Γιατί εγώ να φαντάζομαι το «ιδανικό τέλος», αν υφίσταται αυτό, και τελικά κάθε φορά αυτό να διαψεύδεται? Ή γιατί να φεύγουν νέοι άνθρωποι πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, μην έχοντας προλάβει να ρουφήξουν τη ζωή που τόσο επιθυμούσαν..
Και τότε είναι που βλέπω γύρω μου ανθρώπους τόσο Μεγάλους και αντλώ δύναμη. Ανθρώπους σαν τον Στέλιο, που αν και εκ γενετής τυφλός, ζει σίγουρα πιο αξιοπρεπώς απ’ τον καθένα μας, με μοναδικές ικανότητες και δραστηριότητες που καθένας μας θα ζήλευε! Ή σαν αυτούς που όλη τους τη ζωή, προσφέροντας σε άλλους βοήθεια και ό,τι άλλο μπορούν, παίρνουν τόση ευχαρίστηση, θαρρείς και τα κάνουν για τον εαυτό τους. Που βάζουν την ευτυχία των άλλων πάνω από τη δική τους…τέτοιο μεγαλείο ψυχής σπάνιο είναι η αλήθεια, και όταν το συναντάς σε εντυπωσιάζει!
Κι επειδή χωρίς να το θέλω βάρυνα το κλίμαααα…. Άντε σταματώ!~!
(Και όταν τελειώσω το βιβλίο αναμένεται κριτική..!)
