Ένας ανάπηρος πεσμένος στο έδαφος με το κλασικό τσίγγινο κυπελλάκι μπροστά του που περιμένει για τροφή..
Κόσμος παέι κι έρχεται και λίγοι σταματούν..ούτε καν εγώ..περνάω και σχεδόν γυρίζω το κεφάλι μου, μην αντέχοντας αυτήν τη διαφορετικότητα, αυτήν τη "δυσάρεστη πλευρά της ζωής"..
Και τότε είναι που ακούω ένα παιδάκι, θα' ναι- δε θα' ναι 6 ετών, να λέει με απίστευτη αφέλεια βλέποντάς τον : "Μπαμπά, γιατί αυτός ο κύριος δεν έχει πόδια??"
Γυρίζω έντρομη και κοιτάω το παιδάκι και περιμένω να ακούσω την απάντηση του άτυχου πατέρα, ο οποίος πρέπει σε απόσταση αναπνοής από τον ανάπηρο να λύσει τις απορίες του παιδιού του.. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έλεγα στη θέση του..
"Χτύπησε παιδί μου, χτύπησε.." απαντά και προχωρά πιο γρήγορα..
Για αρκετή ώρα ομολογώ πως σκεφτόμουν αυτήν εδώ την εικόνα, τον άνθρωπο που άκουγε τη συνομιλία αυτή, την αμηχανία του πατέρα.. και πάνω από όλα τις απορίες και τα γιατί των μικρών παιδιών. Όμορφος που φαίνεται ο κόσμος μέσα από τα μάτια τους και κάθετι που είναι ενάντια σε αυτή την ομορφιά τους ξενίζει..
Ας φορέσουμε λοιπόν όλοι μας ένα ζευγάρι παιδικά μάτια κι ας ξεχάσουμε για λίγο όσα μας απασχολούν.. Δεν είναι και τόσο άσχημος ετούτος ο κόσμος, σωστάα??
Πασπαλίστε με νεραϊδόσκονη.....!
3 comments:
Εξαρτάται από πια πλευρά το βλέπει κανείς. Τα "παιδικά μάτια" είναι μια πολύ καλή προοπτική για εμάς που καθόμαστε στα γραφειάκια μας και σερφάρουμε τη στιγμή που το μεγαλύτερό μας πρόβλημα είναι η σύνδεση internet που "έπεσε". Δε νομίζω ο ανάπηρος ή ο όποιος "ανάπηρος" να μπορεί να δει τον κόσμο με αυτά τα μάτια...
Υ.Γ. Ωραίες οι αλλαγές στο μπλογκ
ΣΩΣΤΟ..ΣΩΣΤΟ..ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΩΣΤΟ..
Απλά ως συνήθως πάντα στο τέλος θέλω να δίνω μια πιο ευχάριστη νότα σε όσα γράφω..
Post a Comment