Sunday, February 25, 2007

WORKAHOLIC???



Σήμερα μου είπαν :

"Από κάποια στιγμή και μετά τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τη δουλειά σου...αλλά τελικά η δουλειά δεν είναι το παν..!"

Απόλυτα σωστό θα έλεγα κι εγώ αφού πραγματικά από τη στιγμή που αρχίζουμε να δουλεύουμε η ζωή μας αλλάζει..Λίγο η κούραση,λίγο η ρουτίνα και αρχίζουμε να βαραίνουμε και να βαριόμαστε!
ΟΟΟΟΧΙ!!!!Ας μην αφήσουμε να μας πάρει από κάτω!!!!
ΜΗΝ ΜΕΝΕΤΕ ΜΕΣΑΑΑΑ!!!!Αν δε ζήσουμε τώρα...εεεε πότε θα ζήσουμε????
Η δουλειά μας είναι το απαραίτητο "κακό" αν θέλουμε να δημιουργήσουμε κι εμείς κάτι και να είμαστε λίγο ανεξάρτητοι!Αυτό δε σημαίνει ότι όλη μας η ζωή θα γίνει η δουλειά!Βγείτε εεεεξω!!!Διασκεδάστε!!!Ξενυχτείστε!!Γιατί άλλωστε υπάρχουν τα Σαββατοκύριακα??Για να κοιμόμαστε λίγο παραπάνω!!
Όλα αυτά τα λέω για να τα ακούω κι εγώ που τώρα τελευταία λίγο έπεσε η ψυχολογία μου αλλά εγώ φταίω που πήγα και αρρώστησα και με πλάκωσε το πάπλωμα...
Περαστικά μου λοιπόν(!) και σας παραθέτω πιο κάτω το δεκάλογό μας:

1)Αγάπα το κρεβάτι σου ως εαυτό.
2)Αναπαύσου την ημέρα ώστε να απολαμβάνεις τον ύπνο το βράδυ.
3)Όταν δεις κάποιον να ξεκουράζεται, βοήθησε τον.
4)Κάθε δουλειά είναι μια προσπάθεια που πρέπει να αποφεύγεται.
5)Μη κάνεις σήμερα αυτό που μπορείς να κάνεις αύριο.
6)Κάνε όσο το δυνατόν λιγότερες κινήσεις.
7)Ο,τι θα έπρεπε να κάνεις εσύ, άσε να το κάνει κάποιος άλλος.
8)Κανένας δεν πέθανε από υπερβολική ανάπαυση.
9)Αν αισθανθείς τη διάθεση για εργασία ξάπλωσε και περίμενε να σου περάσει.
10)Θυμήσου: "Ζούμε για να ΑΝΑΠΑΥOΜΑΣΤΕ"!

.................Ασφαλώς αστειεύομαι βρεεεε ;-) ..........................

3 comments:

trcoff.gr said...

Καταλαβα... μόλις ξυπνάς πέφτεις για ύπνο...

Lambrini said...

τι να πω βρε ξα, πραγματικά σε καταλαβαίνω... αλλά ένα έχω πω, δεν μας φοβάμαι, οι Έλληνες δουλεύουν για να ζουν και δεν ζουν για να δουλεύουν.. ξέρουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή!!!

Anonymous said...

Νομίζω ότι είμαι η πλέον αρμόδια να μιλήσω για workahol-ισμό! και μια που ως τώρα με τραγούδια σου απαντώ, για άλλη μιά φορά θα καταφύγω στον Χατζηγιάννη:

"Πρωινά που με το ζόρι ξυπνώ,
σκοτεινιάζω και δε χαμογελώ.
Κάποιον λίγο πιο γενναίο ζητώ,
να με αντέχει και να μάθω να αντέχω και εγώ.

Μα μέσα μου μού λέει μια φωνή δυνατή.

Πιές άσπρο πάτο πιες,
όλες τι πίκρες,τις βαθιές πληγές.
Πιές,σήκω και έλα πιές,
μέθυσε αν θες,κάνε ανατροπές."


"Η ζωή είναι μικρή για να΄ναι θλιβερή μωρό μου!"...αλλά πρόσεχε γιατί παράλληλα: "Η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι!!"

Katerinaki